Hoe gaat Nederland op 4 en 5 mei herdenken en vieren? Tijd voor Diepgaande Reflectie en Verandering.
De beelden van de Dodenherdenking op de Dam, met de koning, koningin, de minister-president en de voorzitters van de Eerste en Tweede Kamer, die plechtig de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog herdenken, passen niet langer bij mijn gevoel van wat juist is, of verdienen op zijn minst een heroverweging. De discussie over de betekenis van onze herdenking en viering moet heropend worden, als eerbetoon aan hen die door oorlogsgeweld, de holocaust of in het verzet hun leven verloren. Uit respect voor hen, voor onszelf, en voor alle onschuldige burgers die nu het leven laten doordat de internationale en nationale gemeenschap niet durft in te grijpen en in mijn ogen faalt.
De dagen van 4 en 5 mei zijn in Nederland de momenten bij uitstek om stil te staan bij deze vraag.
Daarom wil ik kijken of dit kan slagen. U kunt contact met mij opnemen via nathalie@medialuna.nl.
Laten we samen dit gesprek aangaan, niet morgen, maar vandaag.
Met hoopvolle groet,
Nathalie
Tijd voor Diepgaande Reflectie en Verandering.
Hoe gaat Nederland op 4 en 5 mei herdenken en vieren? Tijd voor Diepgaande Reflectie en Verandering. Hoe kan je met de huidige actualiteit nog geloofwaardig zijn tijdens een Nationale Dodenherdenking? Het is paradoxaal en zelfs bizar. Juist het herdenken van die Tweede Wereldoorlog roept nu vragen op. Deze oorlog was immers een van de belangrijkste reden dat Palestina, onder druk van het schuldgevoel van de internationale gemeenschap na de verschrikkingen van de Holocaust, werd toebedeeld aan de Joden. De internationale gemeenschap meende dat de Joden een eigen thuisland verdienden, een veilige haven na de onuitsprekelijke gruwelen die ze hadden doorstaan. Maar in dit gebaar van rechtvaardigheid werd over het hoofd gezien dat Palestina niet onbewoond was. De mensen die er al woonden, werden plotsklaps opgedragen hun land te delen en voor het grootse gedeelte aan de Joden af te staan en het land te verlaten. Ze werden feitelijk slachtoffer van een oplossing voor een probleem waar zij geen deel aan hadden. En nu, decennia later, faalt diezelfde internationale gemeenschap opnieuw én dit keer ten aanzien van diézelfde mensen die indertijd hun land moesten afstaan. De ironie en het diepe onrecht hiervan is niet te bevatten.
Elke speech, elke rede, elke kranslegging, elke nieuwe minister-president of koning die stil staat; de twee minuten stilte voelen niet meer geloofwaardig of passend na wat er ná 7 oktober is gebeurd. Kransen leggen ter ere van wie? Wat denk je dat deze mensen, voor wie de kransen worden gelegd, zouden denken als ze er zouden staan? Hoe zouden zij naar degenen die de kransen leggen kijken? Zouden zij niet zeggen: 'Werkelijk? Ga je kransen bij mij leggen? Voor ons? Doe je werk vandaag! Protesteer, kom in actie tegen de moorden! Zorg dat ik niet voor niets ben gestorven’.
De moedige mannen en vrouwen die tijdens de oorlog hun leven gaven, deden dit in de overtuiging dat ze streden voor een wereld waarin vrijheid, gerechtigheid en menselijkheid zegevieren. Hun opoffering was voor een betere toekomst. En als we deze toekomst willen eren, moeten we ervoor zorgen dat hun opoffering niet alleen herinnerd wordt als een historisch feit, maar het ook een belofte is aan hen en aan onszelf in het hier en nu. Als een blijvende continue belofte - een belofte om altijd op te staan tegen onrecht, waar ter wereld dit ook plaatsvindt. Juist ter ere van hen. Wanneer we de vieringen van 4 en 5 mei in twijfel trekken, doen we dit niet uit een gebrek aan respect voor degenen die hun leven gaven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is geen belediging naar de gevallenen om te vragen of de huidige vorm van herdenking en viering nog wel de juiste is. Het is eerder een vraag uit liefde en respect: draagt onze huidige manier van herdenken en vieren nog wel bij aan de wereld waarvoor zij vochten?
Er zullen mensen zijn die zullen zeggen dat we juíst nu moeten herdenken omdat het Antisemitisme weer opleeft.
Voor de duidelijkheid Antisemitisme is een diepgewortelde en afschuwelijke vorm van haat die door de geschiedenis heen veel leed en gruwelijke moorden en moordpartijen heeft veroorzaakt op de Joodse bevolking. Het is absoluut essentieel dat we ons hiervan bewust blijven en ons ertegen hardop blijven uitspreken. Ook nu. En elke dag als dat nodig is. Het is een grote misvatting om alle Joden wereldwijd verantwoordelijk te houden voor het beleid van de regering in Israël. Het in twijfel trekken van de herdenking waarbij de Holocaust en Jodenvervolging een belangrijke plek heeft betekent niet dat we de gruwelen van de Holocaust bagatelliseren; het betekent dat we zoeken naar manieren om de herdenking relevanter en betekenisvoller te maken in de huidige context. En ja, er zullen ongetwijfeld mensen zijn die ook beweren dat ik op de zaken vooruitloop. '4 en 5 mei is pas over zeven maanden,' zullen ze zeggen. Maar juist in de aanloop naar deze belangrijke dagen moeten we kritisch nadenken, reflecteren en de koers bepalen voor hoe we als Nederland willen herdenken en vieren. Het vraagt tijd voor ons als samenleving om zich te heroriënteren op wat echt belangrijk is. 4 en 5 mei is niet zomaar een dag of twee op de kalender; het zijn dagen die de essentie van onze nationale identiteit en onze waarden weerspiegelen. Door nu al de discussie te starten, bieden we ruimte voor een diepgaande dialoog en reflectie, zodat we, wanneer de dagen daar zijn, oprecht en met overtuiging kunnen herdenken en vieren, of juist bewust kunnen kiezen dat niet te doen. Stel je voor dat al die mensen die we op 4 mei herdenken terug zouden keren. Wat zouden zij dan zeggen over alles wat Nederland nu laat gebeuren?