Documentaire Thomas Buergenthal

Een kind dat de Holocaust overleeft en 10 jaar lang rechter wordt van het Internationale Gerechtshof in het Vredespaleis.

In december 2017 ging mijn lang gekoesterde wens in vervulling. Ik was uitgenodigd door Thomas Buergenthal op zijn huisadres in Washington D.C. Ik mocht hem en zijn familie een week lang interviewen.

Dit project is in ontwikkeling.

Wie is Thomas Buergenthal?

Thomas Buergenthal overleefde als kind het getto van Kielce, Auschwitz en de beruchte Dodenmars van Auschwitz naar Sachsenhausen in de barre winter van 1944.

Gedreven door zijn ervaringen in de kampen komt Thomas tot de conclusie dat hij zijn leven in dienst wil stellen van de mensheid.

In 1951 vertrekt hij naar Amerika en begint een nieuw leven als voorvechter van de internationale mensenrechten. Als rechter werkte hij over de hele wereld voor de VS en de VN, om uiteindelijk de hoogste eer te behalen: de benoeming tot rechter van het Internationale Gerechtshof in het Vredespaleis in Den Haag.

Waar kwam mijn fascinatie voor deze man vandaan?

We gaan terug naar 2010. Voor War Child, een van mijn vaste opdrachtgevers, had ik de ultieme plek gevonden voor het herhalende concert: Friends For War Child: Namelijk voor het Vredespaleis. Tijdens de voorbereidingen van dit concert hoorde ik het verhaal van Thomas Buergenthal, die 10 jaar lang rechter is geweest in het Vredespaleis. Hij had een boek geschreven: Een Gelukskind – over zijn periode als kind tijdens de Holocaust. Na het lezen van dit boek wist ik meteen dat ik over deze man een documentaire wilde maken.

Ik was vanaf het allereerste moment getriggerd; een man die als kind de vernietigingskampen heeft meegemaakt en dan later besluit om 10 jaar lang in Den Haag te wonen en zich daar in zetten voor vrede middels recht? Hoe kan je daar nog in geloven? Je hebt het allergrootste onrecht meegemaakt, het aller, aller-slechtste van mensen. En dan geloof jij dat jij mensen tot een rede kan brengen middels recht? Hé?

Hoe dan?

Heb je weleens mensen aangekeken in die internationale rechtbank die jou deden denken, herinneren, aan al die slechte mensen toen?

Hoe heeft dat jongetje van 10 jaar plek in de rechter die hij later werd?

Hoe heeft hij ooit nog durven vertrouwen op het recht?

Er was namelijk nog geen grammetje recht in het ghetto van Kielce waar hij gezien heeft hoe 45 kinderen, geheel onschuldig, werden doodgeschoten. Tussen deze 45 kinderen zaten een jongen en meisje die voelden als een broertje en een zusje omdat hun ouders waren afgevoerd. Ouders die hun kinderen letterlijk in de armen duwden van Thomas zijn ouders met een wanhopige blik; alsjeblieft, zorg dat zij het overleven… ‘.

MIJN HEMEL.

En dan geloof jij in recht ?

Ik wil weten hoe Thomas deze reis van binnen alsmaar maakt; langs die gruwelijke geschiedenis waarin alle recht verdwenen was en er alleen maar onrecht was, hoe je dan uitkomt 10 jaar lang, in de rechtszaal van het internationaal gerechtshof in het Vredespaleis in Den Haag…