War Child
Voor War Child heb ik veel documentaires gemaakt en heb ik veel oorlogskinderen ontmoet. Kinderen die ongewild in een oorlog terecht komen. Ik word er telkens door geraakt. Voel me soms machteloos. Maar ondanks het verdriet dat ik soms zo kan voelen ben ik dolblij dat ik dit weet en iets kan doen. Door dit ‘weten’ ben ik bereid om iets te doen, op mijn manier, klein of groot, het maakt niet uit. Ik ben tot diep in mijn ziel bereid om ten minste voor één kind een stukje verschil te maken. En ik zie dat het kan. Ik zie dat War Child dit doet. Vanuit liefde en een groot vertrouwen dat deze kinderen het altijd waard zijn om voor te vechten, om ze weer terug te brengen naar een wereld waarin vertrouwen en veiligheid een rol spelen. Door ze samen te brengen met andere kinderen die elkaar weer moeten leren vertrouwen, weer samen moeten gaan spelen, weer samen gaan lachen en plezier maken. Ik zie telkens weer hoe War Child deze kinderen het vertrouwen teruggeeft dat er ook voor hen een toekomst is. En om dat te mogen aanschouwen en daar een stukje aan te mogen bijdragen, is een eer. Ik heb hier een artikel over geschreven in een tijdschrift waarin ik mijn ervaring beschrijf. Klik op de onderstaande foto om deze te lezen.
Ik werk al sinds 1996 voor War Child Nederland en heb zo goed als alle documentaires gemaakt als regisseur en producent. Ook vele voorlichtingsfilms en campagnespot. En reportage voor de concerten van Marco Borsato waarin hij altijd ruimte creëert voor War Child.
Eén van mijn laatste reizen voor War Child was met Michaela de Prince. Soliste bij het Nationaal Ballet in Amsterdam én Ambassadrice voor War Child, zij heeft zichzelf aangemeld bij War Child en wilde heel graag wat voor War Child doen. Ik mocht haar vergezellen als regisseur op haar allereerste reis naar Uganda en daarmee naar het continent Afrika wat een spannende reis was omdat Michaela zelf een oorlogskind is en geboren in Sierra Leone. Zij is na haar 4e levensjaar, nadat zij geadopteerd werd, nooit meer terug gekeerd naar Sierra Leone of het continent Afrika. Daarom was deze reis bijzonder, kwetsbaar en spannend. Wij bezochten een van de allergrootste vluchtelingenkampen waar heel veel kinderen zitten, op de vlucht voor oorlog. Michaela ging deze kinderen ontmoeten wat ik ontzettend dapper vond omdat zij daarmee ook weer een deel van haar eigen geschiedenis moest aankijken waarin oorlog, moord, verwoesting, bombardementen en vluchtelingen onderdeel waren van haar leven. Totdat zij geadopteerd werd door een Amerikaans echtpaar. En veel later een groot ballerina werd.